Demencija, najčešće, počinje neprimetno, sa različitim simptomima i napreduje postepeno. To su razlozi zbog kojih simptomi demencije ostaju dugo neprepoznati kako od strane porodice tako i medicinskog osoblja.
Dijagnoza se postavlja kasno, lečenje se ne započinje na vreme i samim tim napredovanje bolesti je intenzivnije i brže dovodi do stadijuma kada je pacijentu neophodna tuđa nega ili smeštaj u specijalizovane ustanove.
Ovo su razlozi zbog kojih je neohodno da porodice i okruženja pacijenta, ali i lekari aktivno rade u otkrivanju, dijagnostici i tretmanu simptoma demencije.
Čim se posumnja da kod pacijenta postoje znaci demencije treba ga uputiti neurologu.
Nakon uzimanja anamneze od pacijenta i porodice započinju se dijagnostički postupci.
Prvi korak u ispitivanju demencije je neuropsihološko testiranje. Ovaj, visoko specijalizovan pregled, omogućava sagledavanje vrste i stepena oštećenja kognitivnih funkcija i pomaže da se odgovori na mnoga pitanja.
- Da li pacijent ima demenciju?
- Da li postoji blag kognitivni poremećaj (stanje koje u većem procentu predstavlja uvod u demenciju)?
- Da li postoji oštećenje kognitivnih funkcija kao posledica drugih oboljenja (nervnog ili nekog drugog sistema)?
- O kojoj vrsti demencije se radi?
- Kakva je prognoza?
- Koja terapija se preporučuje?
- Omogućava praćenje toka bolesti kao i efikasnosti terapije i drugih mera.
Imaju u vidu mogućnosti koje današnja medicina pruža, ranim dijagnostikovanjem demencije, što je preduslov za pravovremeno uvođenje terapije, znatno se može popraviti kvalitet života, usporiti napredovanje bolesti, očuvati samostalnost bolesnika i odložiti terminalna faza bolesti.
